서양 호박

Zlatá cuketa pěstovaná v Nizozemsku na prodej v supermarketu v Montpellier, Francie, v dubnu 2013
Obyčejné ovoce cukety má jakýkoli odstín zelené, ačkoli zlatá cuketa je tmavě žlutá nebo oranžová.[6] V dospělosti mohou dorůst téměř 1 metru (3 stopy) na délku, ale běžně se sklízejí na 15–25 cm (6–10 palců).[7]
V botanice je plodem cukety pepo, bobule (naběhlý vaječník květu cukety) se ztvrdlým oplodím. V kuchařství je to zelenina, obvykle vařená a konzumovaná jako slané jídlo nebo příloha.
Cuketa občas obsahuje jedovaté cucurbitaciny, díky čemuž jsou extrémně hořké a způsobují vážné gastrointestinální potíže. Mezi příčiny patří stresované podmínky pěstování a křížové opylení okrasnými tykvemi.
Cuketa pochází z tykví, které byly poprvé domestikovány v Mezoamerice před více než 7 000 lety,[8] ale samotná cuketa byla vyšlechtěna v Miláně na konci 19. století.[9]

Courgettes dorées cultivées aux Pays-Bas à vendre dans un supermarché de Montpellier, France, en avril 2013
Les courgettes ordinaires ont n'importe quelle nuance de vert, bien que les courgettes dorées soient d'un jaune foncé ou d'un orange.[6] À maturité, ils peuvent atteindre près de 1 mètre (3 pieds) de longueur, mais ils sont normalement récoltés à environ 15–25 cm (6–10 po).[7]
En botanique, le fruit de la courgette est un pepo, une baie (l'ovaire gonflé de la fleur de courgette) avec un épicarpe durci. En cuisine, c'est un légume, généralement cuit et consommé en plat salé ou en accompagnement.
Les courgettes contiennent parfois des cucurbitacines toxiques, ce qui les rend extrêmement amères et provoque de graves troubles gastro-entériques. Les causes comprennent des conditions de croissance stressées et la pollinisation croisée avec des courges ornementales.
La courgette descend de courges domestiquées pour la première fois en Méso-Amérique il y a plus de 7 000 ans,[8] mais la courgette elle-même a été élevée à Milan à la fin du 19e siècle.[9]

الكوسا الذهبية المزروعة في هولندا معروضة للبيع في سوبر ماركت في مونبلييه، فرنسا، في أبريل 2013
تتميز فاكهة الكوسة العادية بأي ظل من اللون الأخضر، على الرغم من أن الكوسة الذهبية ذات لون أصفر داكن أو برتقالي. عند النضج، يمكن أن يصل طولها إلى ما يقرب من متر واحد (3 أقدام)، ولكن يتم حصادها عادة عند حوالي 15-25 سم (6-10 بوصات).[7]
في علم النبات، فاكهة الكوسة عبارة عن بيبو، وهي ثمرة توت (المبيض المنتفخ لزهرة الكوسة) ذات قشرة صلبة. في فن الطبخ، فهو من الخضروات، وعادة ما يتم طهيه وتناوله كطبق مالح أو مرافق.
تحتوي الكوسة في بعض الأحيان على قرعيات سامة، مما يجعلها شديدة المرارة، وتسبب اضطرابات معوية شديدة. تشمل الأسباب ظروف النمو المجهدة والتلقيح المتبادل مع قرع الزينة.
تنحدر الكوسة من القرع الذي تم تدجينه لأول مرة في أمريكا الوسطى منذ أكثر من 7000 عام،[8] ولكن الكوسة نفسها تم تربيتها في ميلانو في أواخر القرن التاسع عشر.

Χρυσά κολοκυθάκια που καλλιεργούνται στην Ολλανδία προς πώληση σε σούπερ μάρκετ στο Μονπελιέ, Γαλλία, τον Απρίλιο του 2013
Τα συνηθισμένα φρούτα κολοκυθιού έχουν οποιαδήποτε απόχρωση του πράσινου, αν και το χρυσαφένιο κολοκυθάκι είναι βαθύ κίτρινο ή πορτοκαλί.[6] Στην ωριμότητα, μπορούν να φτάσουν σχεδόν το 1 μέτρο (3 πόδια) σε μήκος, αλλά κανονικά συγκομίζονται σε περίπου 15-25 cm (6-10 in).[7]
Στη βοτανική, ο καρπός του κολοκυθιού είναι ένα pepo, ένα μούρο (η διογκωμένη ωοθήκη του λουλουδιού κολοκυθιού) με σκληρυμένο επικάρπιο. Στη μαγειρική, είναι λαχανικό, που συνήθως μαγειρεύεται και τρώγεται ως αλμυρό πιάτο ή συνοδευτικό.
Τα κολοκυθάκια περιέχουν περιστασιακά τοξικές κουκουρβιτακίνες, καθιστώντας τα εξαιρετικά πικρά και προκαλώντας σοβαρές γαστρεντερικές διαταραχές. Τα αίτια περιλαμβάνουν αγχωτικές συνθήκες ανάπτυξης και διασταυρούμενη επικονίαση με διακοσμητικά κολοκυθάκια.
Τα κολοκυθάκια προέρχονται από τα κολοκυθάκια που εξημερώθηκαν για πρώτη φορά στη Μεσοαμερική πριν από πάνω από 7.000 χρόνια,[8] αλλά το ίδιο το κολοκυθάκι εκτράφηκε στο Μιλάνο στα τέλη του 19ου αιώνα.[9]

Golden zucchini grown in the Netherlands for sale in a supermarket in Montpellier, France, in April 2013
Ordinary zucchini fruit are any shade of green, though the golden zucchini is a deep yellow or orange.[6] At maturity, they can grow to nearly 1 metre (3 feet) in length, but they are normally harvested at about 15–25 cm (6–10 in).[7]
In botany, the zucchini's fruit is a pepo, a berry (the swollen ovary of the zucchini flower) with a hardened epicarp. In cookery, it is a vegetable, usually cooked and eaten as a savory dish or accompaniment.
Zucchini occasionally contain toxic cucurbitacins, making them extremely bitter, and causing severe gastero-enteric upsets. Causes include stressed growing conditions, and cross pollination with ornamental squashes.
Zucchini descends from squashes first domesticated in Mesoamerica over 7,000 years ago,[8] but the zucchini itself was bred in Milan in the late 19th century.[9]

Златне тиквице узгајане у Холандији за продају у супермаркету у Монпељеу, Француска, у априлу 2013.
Плодови обичне тиквице су било које нијансе зелене, иако је златна тиквица тамно жута или наранџаста.[6] У зрелости, могу нарасти до скоро 1 метар (3 стопе) у дужину, али се обично беру на око 15–25 цм (6–10 инча).[7]
У ботаници, плод тиквице је пепо, бобица (набрекли јајник цвета тиквице) са очврслим епикарпом. У кулинарству, то је поврће, које се обично кува и једе као слано јело или прилог.
Тиквице повремено садрже токсичне кукурбитацине, чинећи их изузетно горким и изазивајући тешке гастеро-ентеричне поремећаје. Узроци укључују стресне услове раста и унакрсно опрашивање украсним тиквицама.
Тиквице потичу од тиквица које су први пут припитомљене у Месоамерици пре више од 7.000 година,[8] али су саме тиквице узгајане у Милану крајем 19. века.[9]